Başlığımın Cevabı; “Kendimiz”dir.
Hayat yolculuğunda insanlar pek çok yere gider. Kimi uzak diyarlara, kimi büyük şehirlere, kimi makam ve mevkilere, kimi de zenginliğe… Fakat bütün bu gidişlerin sonunda aslında ulaşılması gereken tek bir yer vardır: Kendimiz.
İnsanın kendine gelmesi, varoluşun en esaslı yolculuğudur. Çünkü dışarıda aradığımız huzur, mutluluk, anlam ve sükûnetin kaynağı aslında içeridedir. Yıllar boyu başka ellerde, başka gözlerde, başka sözlerde bulmaya çalışırız; ama en sonunda anlarız ki aradığımız cevap kendi içimizdedir.
“Kendine gelmek” sadece hatadan dönmek değil; özünü hatırlamak, yaratılış amacını fark etmek ve kendi hakikatine yaklaşmaktır. İnsan, ne kadar dışarıya savrulursa savrulsun, en son yine kendisine dönmek zorundadır. Çünkü kimse başkasının gölgesinde gerçek varlığını bulamaz.
Asıl keşif, insanın kendi içine yaptığı yolculuktur. Kendimizle yüzleşmeden, zaaflarımızı, güçlü yanlarımızı, niyetlerimizi ve samimiyetimizi tartmadan, hayat hiçbir zaman tamamlanmaz.
O yüzden, ölmeden önce varmamız gereken yer başkaları değil, biziz. Bir başkasının hayalini yaşamak yerine, kendi özümüzü yaşamak… Bir başkasının sesini duymak yerine, kendi iç sesimizi işitmek… İşte en büyük varış budur.
Sonunda herkes kendine gelir. Ve kendine gelen, aslında hayata gelmiş olur.
